OWOCE PRZYJMOWANIA KOMUNII ŚW.

MANNA Z NIEBA
Kazanie 2015 r.
Ks. Dawid Pietras
Msza Trydencka

TEMAT KAZANIA: OWOCE PRZYJMOWANIA KOMUNII ŚW.

Plan kazania:

1. Co to jest Eucharystia (w skrócie).
2. Owoce przyjmowania Komunii św.
3. Najczęściej stawiane pytania o Komunii św.

1. Co to jest Eucharystia (w skrócie).

Eucharystia jest sakramentem ustanowionym przez samego Chrystusa Pana podczas Ostatniej Wieczerzy. Wtedy On sam dokonał pierwszego Przeistoczenia chleba w Ciało swoje, a wina w swoją Krew. „To jest bowiem Ciało moje”, „To jest bowiem kielich Krwi mojej”. 

Nie bez przyczyny Eucharystię nazywamy Przenajświętszym Sakramentem! Jest tam bowiem obecny Bóg-Człowiek, z ciałem, duszą i Boskością! TEN SAM CO W NIEBIE, Z TĄ SAMĄ CHWAŁĄ, CHOĆ NIE WIDZIMY TEGO OCZYMA CIAŁA!

Dogmat wiary mówi, że KAŻDA NAJMNIEJSZA CZĄSTKA TO CAŁY JEZUS: „Gdyby hostię podzielić na tysiące tysięcy cząstek, to i tak w każdej jest cały Chrystus” – św. Katarzyna ze Sieny.

Cuda eucharystyczne (jest ich ponad 100) przypominają nam, że od dwóch tysięcy lat Chrystus ponawia swoje Wcielenie, odwieczne Słowo wciąż staje się Ciałem! Dziś jednak pod postacią chleba i wina! Smak, kolor, zapach… zostają, lecz, nie jest to już chleb, nie jest to już wino z wodą, to Ciało i Krew Chrystusa! TRANSSUBSTANCJACJA – warto znać ten termin. Nie zmieniają się przymioty, akcydensy, postaci, ale istota się zmienia. Po Przeistoczeniu nie są to już chleb i wino, ale Ciało i Krew Chrystusa. Musimy je widzieć oczyma wiary. Dlatego mówimy, że Jezus przebywa w Najświętszym Sakramencie pod postaciami chleba i wina. Nie przyjmujemy jednak opłatka, ale Ciało Chrystusa! Obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie nazywamy rzeczywistą obecnością, substancjalną obecnością!

To „tajemnica tajemnic” mówił św. Jan Paweł II.

Wiemy, że Msza św. jest Ofiarą Chrystusa uobecniającą się na sposób bezkrwawy podczas Przeistoczenia na słowa kapłana. „Wartość jednej Mszy św. jest taka, jak śmierć Chrystusa na Krzyżu” – mówi św. Tomasz z Akwinu. Jezus udziela nam łask i swoich zasług poprzez Ofiarę Mszy św. Istotą więc Mszy św. jest uobecnienie Ofiary krzyża na sposób bezkrwawy. Jednak z tej miłości Chrystus z Ofiary czyni ucztę ofiarną, dając siebie w Komunii św. Błogosławione kapłańskie ręce, przez które otrzymujemy ten dar niepojęty! 

Bł. Honorat Koźmiński napisał: „Najśw. Sakrament nie tylko jest życiem nabożeństwa Kościoła, ale On sam w sobie jest życiodajną potęgą. Obejmuje On cały Kościół i zaopatruje jego potrzeby w siedmioraki sposób: przez Msze, Komunie, błogosławieństwa, pobyt w tabernakulum, wystawienia, wiatyk i procesje.

O Eucharystii można by mówić godzinami. My jednak chcemy w dzisiejszym kazaniu pochylić się nad wartością przyjmowania Komunii św., nad naszym pełnym uczestnictwem w tej Ofierze poprzez komunikowanie, przyjmowanie Komunii św.

2. Owoce przyjmowania Komunii św.

Na początku sięgnijmy do Katechizmu Kościoła Katolickiego, który jeden punkt po drugim wylicza skutki przyjmowania Komunii św.

1391 Komunia święta pogłębia nasze zjednoczenie z Chrystusem. Pierwszym owocem przyjmowania Eucharystii w Komunii jest głębokie zjednoczenie z Chrystusem Jezusem, który powiedział: "Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim" (J 6, 56). Uczta eucharystyczna jest podstawą życia w Chrystusie: "Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie" (J 6, 57).

Jezus powiedział: „Ja jestem (…) życiem”. W Komunii św. przyjmujemy więc życie! ODNAWIA SIĘ NASZ WEWNĘTRZNY ŚWIAT DUCHA, nasze sanktuarium! Nasz świat duchowy zaczyna żyć! Bo „Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie” (J 6,53).

Posłuchajmy św. Ambrożego, który doskonale komentuje słowa Chrystusa: „Niezwykłym wydarzeniem była manna, którą Bóg zsyłał praojcom, ci zaś każdego dnia spożywali pokarm z nieba. Toteż powiedziano: Chleb aniołów pożywał człowiek”. Jednakże wszyscy, którzy go spożywali, umarli na pustyni. Pokarm zaś, który ty przyjmujesz, chleb żywy, który z nieba zstąpił, posila na życie wieczne: Kto go przyjmuje, nie umrze na wieki, bo jest Ciałem Chrystusa. Zastanów się teraz, czy doskonalszy jest chleb aniołów czy Ciało Chrystusa dające Zycie wieczne. Tamten pokarm był z nieba, ten przewyższa niebiosa; tamten należał do niebios – ten do Pana niebios, tamten, zachowany do następnego dnia, ulegał zepsuciu, ten wolny jest od wszelkiego zepsucia; kto przyjmuje go z wiarą i czcią, nigdy nie dozna zniszczenia.

Dla Izraelitów woda wypłynęła ze skały, dla ciebie – Krew z boku Chrystusa. Tamtym na krótki czas woda ugasiła pragnienie, dla ciebie Krew płynie na wieki. Izraelita pił i nadal odczuwa pragnienie, ty zaś, gdy będziesz pił, nie będziesz nigdy pragnął. Tamto było cieniem, to rzeczywistością” (O misteriach).

W Dzienniczku św. Faustyny czytamy, że gdyby aniołowie mogli zazdrościć, to zazdrościli by nam dwóch rzeczy: cierpienia i Komunii św.

1392 Komunia święta w przedziwny sposób dokonuje w naszym życiu duchowym tego, czego pokarm materialny w życiu cielesnym. Przyjmowanie w Komunii Ciała Chrystusa Zmartwychwstałego, (…) podtrzymuje, pogłębia i odnawia życie łaski otrzymane na chrzcie. Wzrost życia chrześcijańskiego potrzebuje pokarmu Komunii eucharystycznej, Chleba naszej pielgrzymki, aż do chwili śmierci, gdy zostanie nam udzielony jako Wiatyk.

Znane są też osoby, które przez długi czas żyły, nie przyjmując pożywienia, a ich jedynym pokarmem była Komunia św. Jedną z pierwszych była wiejska francuska dziewczyna Alpais, żyjąca w VIII wieku. Podobnie św. Mikołaj z Flue w Szwajcarii w XV wieku jako pustelnik przeżył 20 lat, nie jedząc niczego. Przyjmował jedynie raz na miesiąc Komunię św. Francuska mistyczka Marta Robin, żyjąca w XX wieku przez 50 lat żywiła się jedynie Komunią św. Teresa Neumann, niemiecka stygmatyczka, przez 36 lat przyjmowała tylko Komunię św.

1393 Komunia chroni nas przed grzechem. Ciało Chrystusa, które przyjmujemy w Komunii, jest "za nas wydane"; Krew, którą pijemy, jest "wylana za wielu na odpuszczenie grzechów". Dlatego Eucharystia nie może jednoczyć nas z Chrystusem, nie oczyszczając nas równocześnie z popełnionych grzechów i nie zachowując nas od grzechów w przyszłości.

Św. Faustyna pisze: „Widzę się tak słaba, że gdyby nie Komunia święta, upadałabym ustawicznie; jedno mnie tylko trzyma, to jest Komunia święta, z niej czerpię siłę, w niej moja moc. Lękam się życia, [jeśli] w którym dniu nie mam Komunii świętej. Sama siebie się lękam. Jezus utajony w Hostii jest mi wszystkim. Z tabernakulum czerpię siłę, moc, odwagę, światło; tu w chwilach udręki szukam ukojenia. Nie umiałabym oddać chwały Bogu, gdybym nie miała w sercu Eucharystii”. (Dzienniczek, 1037)

1394 Jak pokarm cielesny służy do przywracania utraconych sił, tak Eucharystia umacnia miłość, która słabnie w życiu codziennym, a ożywiona miłość gładzi grzechy powszednie. Chrystus, dając nam siebie, ożywia naszą miłość i uzdalnia nas do uwolnienia się od nieuporządkowanych przywiązań do stworzeń; sprawia także, że zakorzeniamy się w Nim.

Bł. Honorat Koźmiński, wielki czciciel Eucharystii pisze: „Chcesz wiedzieć, jaki jest skutek tego zjednoczenia? Jest nim powolne przemienianie się w Jezusa Chrystusa, bo jeżeli kropla wody drąży kamień, czegóż nie uczyni Pan Jezus w Komunii św., choćby serce przyjmującego było kamienne, często łącząc się z nim”.

W innym miejscu tenże błogosławiony pisał: „Komunia św. napełnia wszelką świętością, to najkrótszy sposób do świętości (…). Komunia św. cię oczyści. Komunia św. cię umocni. Komunia św. cię od upadku (zachowa). Komunia św. rozbudzi w sercu wszystkie najświętsze uczucia”.

Polecam ostatni rozdział książki Tomasza a Kempis „O naśladowaniu Chrystusa” pt. „Gorąca zachęta do Komunii św.”. 

1395 Eucharystia przez miłość, którą w nas rozpala, zachowuje nas od przyszłych grzechów śmiertelnych. Im bardziej uczestniczymy w życiu Chrystusa i pogłębiamy przyjaźń z Nim, tym trudniej jest nam zerwać więź z Nim przez grzech śmiertelny. Celem Eucharystii nie jest jednak odpuszczenie grzechów śmiertelnych. Jest ono właściwe dla sakramentu pojednania. Eucharystia jest natomiast sakramentem tych, którzy pozostają w pełnej komunii z Kościołem (są w stanie łaski uświęcającej).

1396 Jedność Ciała Mistycznego: Eucharystia tworzy Kościół. Ci, którzy przyjmują Eucharystię, są ściślej zjednoczeni z Chrystusem, a tym samym Chrystus łączy ich ze wszystkimi wiernymi w jedno Ciało, czyli Kościół. Komunia odnawia, umacnia i pogłębia wszczepienie w Kościół, dokonane już w sakramencie chrztu. Przez chrzest zostaliśmy wezwani, by tworzyć jedno Ciało. Eucharystia urzeczywistnia to wezwanie: "Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba" (1 Kor 10, 16-17):

Jeśli jesteście Ciałem Chrystusa i Jego członkami, to na ołtarzu Pana znajduje się wasz sakrament; przyjmujecie sakrament, którym jesteście wy sami. Odpowiadacie "Amen" (, Tak, to prawda!") na to, co przyjmujecie, i podpisujecie się pod tym, odpowiadając w ten sposób. Słyszysz słowa: "Ciało Chrystusa" i odpowiadasz: "Amen". Bądź więc członkiem Chrystusa, aby prawdziwe było twoje Amen – św. Augustyn.

Czy nie ma analogii naszego Amen przy Komunii św. do fiat Maryi w momencie zwiastowania?

1397 Eucharystia zobowiązuje do pomocy ubogim. By przyjmować w prawdzie Ciało i Krew Chrystusa za nas wydane, musimy dostrzegać Chrystusa w najuboższych, Jego braciach.

1398 Eucharystia a jedność chrześcijan. Wobec wielkości tego misterium św. Augustyn woła: "O sakramencie pobożności! O znaku jedności! O więzi miłości!" ²¹⁶ Im boleśniej dają się odczuć podziały Kościoła, które uniemożliwiają wspólne uczestnictwo w uczcie Pana, tym bardziej naglące są modlitwy zanoszone do Niego, by nastały dni pełnej jedności wszystkich wierzących.

Komunia św. jest zadatkiem przyszłej chwały:

Warto przytoczyć słowa wielkiej mistyczki świątobliwej Marii z Agredy, która napisała wspaniałe dzieło Mistyczne Miasto Boże o wewnętrznym życiu Maryi. Usłyszała od Królowej Nieba takie pouczenie: „Ci, którzy czczą Boga w Najświętszym Sakramencie, będą jaśnieli w niebie jak słońce między gwiazdami, albowiem spływać będzie na nich blask chwały z przemienionego Człowieczeństwa mego Boskiego Syna. Ich przemienione ciała będą miały na piersiach cudownie piękne odznaki, na świadectwo, że byli godnymi cyboriami Najświętszego Sakramentu. Otrzymają również tę nagrodę, że pojmą sposób, w jaki Boski Syn przebywał w Najświętszym Sakramencie i zrozumieją wszystkie cuda tego Sakramentu. Wielka będzie radość tych, którzy przyjmowali Najświętszy Sakrament z należytym nabożeństwem, a ich niebiańska chwała dorówna chwale niejednego męczennika”.

Św. Jan Vianney  mówił: „Nie ma nic tak wielkiego jak Eucharystia! Połóżcie wszystkie dobre czyny świata naprzeciw dobrze przyjętej Komunii św.: będą one jak ziarnko piasku wobec góry”.

Św. Jan Paweł II w encyklice Ecclesia de Eucharistia pisze: "Kto się karmi Chrystusem w Eucharystii, nie potrzebuje wyczekiwać zaświatów, żeby otrzymać życie wieczne: posiada je już na ziemi, jako przedsmak przyszłej pełni, która obejmie człowieka do końca. W Eucharystii otrzymujemy także gwarancję zmartwychwstania ciał, które nastąpi na końcu świata: Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszą w dniu ostatecznym (J 6, 54). Ta gwarancja przyszłego zmartwychwstania wypływa z faktu, że Ciało Syna Bożego, pozostawione jako pokarm, jest chwalebnym Ciałem Zmartwychwstałego. W Eucharystii - żeby tak powiedzieć - staje się dostępna «tajemnica» zmartwychwstania. Dlatego też słusznie św. Ignacy Antiocheński określał Chleb eucharystyczny jako lekarstwo nieśmiertelności, antidotum na śmierć (EE 18).

3. Najczęstsze pytania n/t Komunii św.

Kiedy mogę przyjąć Komunię św.?

KKK 1387 „Aby przygotować się odpowiednio na przyjęcie sakramentu Eucharystii, wierni zachowają ustanowiony przez Kościół post (Por. KPK, kan. 919). Postawa zewnętrzna (gesty, ubranie) powinna być wyrazem szacunku, powagi i radości tej chwili, w której Chrystus staje się naszym gościem”. Do przyjęcia Komunii św. winno się przygotować przez modlitwę, a po Komunii św. uczynić dziękczynienie. Św. Szarbel medytował po przyjęciu Komunii św. długie godziny.

Wiemy, że aby przyjąć Komunię św. należy być w stanie łaski uświęcającej, bez grzechu ciężkiego.

"Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało Pańskie, wyrok sobie spożywa i pije" (1 Kor 11,27-29).

Do Komunii św. nie mogą przystępować osoby ekskomunikowane lub trwające z uporem w jawnym grzechu ciężkim. Np. polityk, który jest za aborcją, in vitro, za związkami homoseksualnymi, za gender, rozwodami czy eutanazją lub jawnie walczący z Kościołem. Podobnie żyjący w związku niesakramentalnym i ci, którzy publicznie odeszli od wiary katolickiej. Kapłan ma nie tylko prawo, ale i obowiązek nieudzielić tym osobom Komunii św.

KKK 1401 Jeśli według oceny ordynariusza zachodzi jakaś poważna konieczność, szafarze katoliccy mogą udzielić sakramentów (Eucharystii, pokuty i namaszczenia chorych) innym chrześcijanom, nie będącym w pełnej jedności z Kościołem katolickim, gdy dobrowolnie sami o nie proszą. Trzeba jednak wówczas, by wyznali oni wiarę katolicką w stosunku do tych sakramentów i byli odpowiednio przygotowani do ich przyjęcia.

KPK kan. 913 §1
„Dzieci wtedy można dopuścić do Komunii świętej, gdy posiadają wystarczające rozeznanie i są dokładnie przygotowane, tak by stosownie do swojej możliwości rozumiały tajemnicę Chrystusa oraz mogły z wiarą i pobożnością przyjąć Ciało Chrystusa”.

KPK kan. 913 §2
„Jednakże dzieciom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci wolno udzielić Najświętszej Eucharystii, gdy potrafią odróżnić Ciało Chrystusa od zwykłego chleba i mogą z szacunkiem przyjąć Komunię świętą”.

Kiedy mam obowiązek przyjąć Komunię św.?

KKK w punkcie 1389 mówi: „Kościół zobowiązuje wiernych do uczestniczenia w niedziele i święta w Boskiej liturgii i do przyjmowania Eucharystii przynajmniej raz w roku, jeśli to jest możliwe w Okresie Wielkanocnym (Por. KPK, kan. 920), po przygotowaniu się przez sakrament pojednania. Ale Kościół gorąco zaleca jednak wiernym przyjmowanie Najświętszej Eucharystii w niedziele i dni świąteczne lub jeszcze częściej, nawet codziennie”.

Wiemy, że opuszczenie Komunii św. na Wielkanoc poprzez zaniedbanie jest grzechem śmiertelnym. Jest złamaniem przykazania kościelnego.

Czy można przyjąć Komunię dwa razy dziennie?

Kanon 917 KPK mówi: „Kto przyjął już Najświętszą Eucharystię, może ją ponownie tego samego dnia przyjąć jedynie podczas sprawowania Eucharystii, w której uczestniczy”. Natomiast w niebezpieczeństwie śmierci może po raz drugi przyjąć Komunię św. poza Mszą św. w formie Wiatyku.

Kiedy mogę przyjąć Komunię św. pod obiema postaciami?

KKK 1390 mówi: „Dzięki sakramentalnej obecności Chrystusa w każdej z obu postaci Komunia przyjmowana tylko pod postacią chleba pozwala otrzymać cały owoc łaski Eucharystii. Ze względów duszpasterskich ten sposób przyjmowania Komunii świętej ustalił się powszechnie w obrządku łacińskim. "Ze względu na wymowę znaku Komunia święta nabiera pełniejszego wyrazu, gdy jest przyjmowana pod obiema postaciami. W tej bowiem formie ukazuje się w doskonalszym świetle znak Uczty eucharystycznej" (Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 240). Jest to forma zwyczajna przyjmowania Komunii w obrządkach wschodnich”.

Mszał Rzymski pozwala na Komunię św. pod obiema postaciami m.in. w następujących sytuacjach:
- bierzmowani dorośli podczas Mszy z sakramentem bierzmowania;
- nowożeńcy w trakcie Mszy ślubnej i jubilaci w trakcie Mszy św.
- dla rodziców i krewnych podczas Mszy z święceniami Biskupa czy kapłanów podobnie podczas prymicji;
- w zgromadzeniach zakonnych;

W diecezji zielonogórsko-gorzowskiej dekretem bpa-a Adama Dyczkowskiego z dnia 2006 r. można udzielić wiernym Komunii pod obiema postaciami np. podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, w Wigilię Paschalną. Ponadto można tak udzielić Komunię św. diakonom, usługującym do Mszy św., klerykom seminarium, uczestnikom rekolekcji lub jakiegoś zespołu duszpasterskiego.

Kościół długie wieki wstrzymywał się przed udzielaniem Komunii pod obiema postaciami ze względu na niebezpieczeństwo rozlania Krwi Pańskiej, a także dla podkreślenia sprawowania Mszy św. przez kapłana, który spożywając sam Komunię pod obiema postaciami dopełnia ofiary. 

W nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego Komunię św. wierni świeccy przyjmują jedynie pod postacią chleba.  

Co to jest Wiatyk? 

Kanon 921 KPK mówi: „Wierni znajdujący się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie śmierci, powinni być umocnieni Komunią św. na sposób Wiatyku”. Z łac. viaticum znaczy dosł. "zapasy, zaopatrzenie na drogę”. Każdy katolik ma obowiązek przyjąć Komunię św. w sytuacji zagrożenia śmiercią – oczywiście, kiedy jest to możliwe.     

Dlaczego żyjący w związkach niesakramentalnych nie mogą uczestniczyć w Komunii św.?

Św. Jan Paweł II: "Kościół jednak na nowo potwierdza swoją praktykę, opartą na Piśmie świętym, nie dopuszczania do Komunii eucharystycznej rozwiedzionych, którzy zawarli ponowny związek małżeński. Nie mogą być dopuszczeni do komunii świętej od chwili, gdy ich stan i sposób życia obiektywnie zaprzeczają tej więzi miłości miedzy Chrystusem i Kościołem, którą wyraża i urzeczywistnia Eucharystia. Jest poza tym inny szczegółowy motyw duszpasterski: dopuszczenie ich do Eucharystii wprowadzałoby wiernych w błąd lub powodowałoby zamęt co do nauki Kościoła o nierozerwalności małżeństwa" (Adhortacja apostolska Familiaris Consortio 84).

Osoby takie trwają w grzechu ciężkim cudzołóstwa. Nie spełniają 5 warunków ważnej spowiedzi.
Zaznaczyć jednak trzeba możliwość stworzenia tzw. białego małżeństwa. O czym szerzej w innym kazaniu. Podobnie w sytuacji zagrożenia śmiercią (in periculo mortis) np. przy ciężkiej chorobie jest możliwość skorzystania z sakramentów. Jest to ważna informacja dla ludzi, którzy znaleźli się w takich sytuacjach.   

Nie byłem na Mszy niedzielnej z powodu choroby lub po prostu nie z mojej winy. Czy mogę iść do Komunii św.?

Opuszczona Msza św. nie z mojej winy nie jest grzechem, więc mogę iść do Komunii św.  

Czy mogę przyjąć Komunię św. w kościele niekatolickim?

Katolik może przyjąć Komunię w kościele niekatolickim jedynie, gdy

(1) ta osoba nie ma możliwości przyjęcia Komunii św. w kościele katolickim oraz

(2) dany Kościół posiada ważną sukcesję apostolską, czyli ważnie wyświęconych kapłanów. Co za tym idzie, ważny jest sakrament Eucharystii, jak np. w Kościele Prawosławnym. W kościołach protestanckich, katolicy nie powinni przyjmować Komunii. Nie ma kapłaństwa, stąd nie następuje Przeistoczenie. Jest tam inne rozumienie obecności Chrystusa w chlebie i winie.

Oczywiście możemy przyjmować Komunię św. w Kościele grekokatolickim, który jest Kościołem katolickim wschodnim, posiada inny ryt liturgiczny (kościoły unickie).   

Jest pogrzeb bliskiej osoby, chcę przyjąć Komunię św., jestem w grzechu ciężkim, a nie ma możliwości spowiedzi. Czy mogę iść do Komunii św.?

Kanon 916 KPK mówi: „Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej spowiedzi odprawiać Mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej, chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej”.

Co to jest post Eucharystyczny?

Kanon 919 KPK mówi: „Przystępujący do Najśw. Eucharystii powinien przynajmniej na godzinę przed przyjęciem Komunii św. powstrzymać się od jakiegokolwiek pokarmu i napoju, z wyjątkiem tylko wody i lekarstwa”. „Osoby w podeszłym wieku lub złożone jakąś chorobą, jak również ci, którzy się nimi opiekują, mogą przyjąć Najśw. Eucharystię, chociażby coś spożyli w ciągu godziny poprzedzającej”.

Jak długo mogę przyjmować Komunię św. bez spowiedzi?

Po popełnieniu grzechu ciężkiego powinniśmy jak najszybciej skorzystać z sakramentalnej spowiedzi. Grzech ciężki bowiem niszczy stan łaski uświęcającej. Natomiast osoby które żyją w stanie łaski uświęcającej mogą przyjmować nieustannie Komunię św. Muszą jednak pamiętać o spowiedzi św. przynajmniej raz na rok. Dobrze ukształtowane sumienie odczuwa jednak, że należy się wstrzymać od uczestnictwa w Komunii św. i skorzystać z sakramentalnej spowiedzi św. 

Jak przyjmować Komunię św.?

Jako ludzie wiary, wierzący, że pod postaciami eucharystycznymi i pod każdą ich cząsteczką przebywa Bóg-Człowiek Jezus Chrystus ze swą boskością, duszą i ciałem – winniśmy wybrać postawę i sposób najbardziej odpowiadający duchowi tradycji i najpełniej wyrażający szacunek wobec Najświętszego Sakramentu.   

Benedykt XVI, jeszcze jako ówczesny Prefekt Kongregacji do spraw Nauki Wiary w książce „Duch Liturgii” napisał: „(…)Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą. Usłyszeć można, iż klęczenie nie pasuje do naszej kultury (czyli właściwie do jakiej?), iż nie wypada to dojrzałemu człowiekowi, który staje naprzeciw Boga, lub też że nie wypada to człowiekowi zbawionemu, który dzięki Chrystusowi stał się wolny i dlatego też nie musi już klęczeć. Zwyczaj klękania nie pochodzi z jakiejś bliżej nieokreślonej kultury– pochodzi z Biblii i biblijnego poznania Boga. Znaczenie postawy klęczącej w Piśmie Świętym uświadamia nam fakt, że słowo proskynein pojawia się w Nowym Testamencie 59 razy, z czego 24 razy w Apokalipsie, księdze niebiańskiej liturgii, która przedstawiona zostaje Kościołowi jako wzór kultu Bożego(…)”.

Wiemy, że Benedykt XVI udzielał Komunii św. wiernym na kolanach i do ust.

W wielu pieśniach śpiewamy o klękaniu przed Bogiem:

„Kłaniam się Tobie, Przedwieczny Boże,
Którego niebo pojąć nie może.
Ja, proch mizerny, przed Twą możnością.
Z wojskiem Aniołów klękam z radością”.

Zadajmy sobie pytanie, gdyby tu stanął wyznawca innej religii, który nigdy nie słyszał o chrześcijaństwie, czy on patrząc na nas uwierzyłby, że w tym białym kawałku chleba jest Bóg?

Św. Pius X w swoim Wielkim Katechizmie napisał: „Kiedy otrzymuje się Komunię, należy klękać, głowę lekko opuścić, oczy skromnie zwrócić w stronę Świętej Hostii. Usta należy odpowiednio otworzyć, język lekko wychylić z ust, opierając na dolnej wardze. Jeżeli Hostia przyklei się do podniebienia, należy Ją odkleić językiem, a nie palcami”. Oczywiście przyjmując Komunię św. składamy ręce.

Podkreślamy więc postawę zgiętych kolan przy przyjmowaniu Komunii św. Pamiętajmy również, że jeżeli przyjmujemy Komunię św. na stojąco, to przed Jej przyjęciem winniśmy przyklęknąć lub uczynić głęboki pokłon.

 Kiedyś pewien protestant zapytał się pewnego księdza: Czy wy – katolicy faktycznie wierzycie, że w tym białym kawałku chleba jest Bóg? Oczywiście, że tak – padła odpowiedź. Nie – odpowiedział protestant – wy nie wierzycie, bo gdybyście wierzyli, to byście całą nawę główną szli na kolanach do ołtarza, by przyjąć Komunię św. (S.B. Mc Kenn Jezus jest moim zbawicielem, Wyd. M. Kraków 1995, s. 50-51)!  

Paweł VI d. 29 V 1969 r. zaraz po II Soborze Wat. wydał instrukcję Memoriale Domini, by ukazać właściwego ducha Soboru. Pisał o tym, że niektóre środowiska wprowadziły zwyczaj Komunii na rękę bez zgody Stolicy Apostolskiej! Podkreślił, że istnieją obfite nakazy Kościoła i pisma Ojców nakazujące ostrożność wobec Świętych Postaci. Pisał, że z biegiem lat wprowadzono Komunię do ust poprzez pokorę i pogłębioną świadomość Eucharystii; że zwyczaj ten wyraża szacunek, jest przekazany przez Tradycję, w nim Komunia jest rozdzielana z należną Jej czcią, pięknem i godnością oraz że chroni przed profanacją i otacza troską każdy okruch. Wezwał biskupów i kapłanów do zachowania tego zwyczaju! Ale jeśli praktyka Komunii na rękę się rozpowszechniła, to Stolica Apostolska może wyrazić zgodę na prośbę krajowego Episkopatu.

Komunia na rękę jest praktyką uznaną przez Kościół. Rozpowszechniona jest w całym Kościele. Rodzi ona jednak pewne pytania: Co z partykułami, które zostają na dłoni przyjmującego Komunię św.? Ponadto św. Jan Paweł II w Liście Dominicae cenae napisał: „Dały się jednak słyszeć głosy o rażących wypadkach nieposzanowania Najświętszych Postaci”. Praktyka ta również spowodowała umniejszenie świadomości eucharystycznej, szczególnie w krajach zachodniej Europy.     

Czym jest Komunia św. pragnienia (duchowa Komunia św.)?

Tomasz a Kepmpis pisał: „Gdy zaś zachodzi istotna przeszkoda, trzeba mieć dobrą wolę i gorącą tęsknotę do Komunii, a wtedy nie nam odmówiony owoc sakramentu. Każdy bowiem prawdziwie pobożny człowiek może codziennie i co godzina bez przeszkód przystępować do duchowej Komunii z Chrystusem”.  

Kiedy nie możemy być na Eucharystii, przyjmijmy Chrystusa do naszego serca. Przenieśmy się przed tabernakulum naszym duchem i tam zjednoczmy się z Chrystusem. Uwielbiać Najświętszy Sakrament winniśmy często, np. kiedy przechodzimy obok kościoła. Często w ciągu dnia wędrujmy sercem do kościoła, by uczynić nawiedzenie Najśw. Sakramentu i zapraszajmy Chrystusa eucharystycznego do naszych serc.

Już od wczesnych wieków chrześcijaństwa posiadamy relacje o aniołach przynoszących Komunię św. egipskim pustelnikom, np. św. Markowi i św. Onufremu (IV wiek), podobnie św. Nilowi (V wiek). Kiedy 15-letni Stanisław Kostka (XVI wiek), przebywając w Wiedniu jako uczeń, ciężko zachorował, a gospodarz stancji, luteranin, nie zgodził się na sprowadzenie kapłana, Stanisław modlił się do św. Barbary, patronki dobrej śmierci. Wtem święta zjawiła się w asyście anioła i przyniosła mu Komunię św. Również dzieciom fatimskim anioł podał Komunię św. 

ZAKOŃCZENIE

Na koniec posłuchajmy fragmentu z Dzienniczka ś. Faustyny:

Dziś po Komunii świętej powiedział mi Jezus, jak bardzo pragnie przychodzić do serc ludzkich. - Pragnę jednoczyć się z duszami ludzkimi; rozkoszą Moją jest łączyć się z duszami. Wiedz o tym, córko Moja, [że] kiedy przychodzę w Komunii świętej do serca ludzkiego, mam ręce pełne łask wszelkich i pragnę je oddać duszy, ale dusze nawet nie zwracają uwagi na Mnie, pozostawiają Mnie samego, a zajmują się czym innym. O, jak Mi smutno, że dusze nie poznały Miłości. Obchodzą się ze Mną jak z czymś martwym. - Odpowiedziałam Jezusowi: O Skarbie mojego serca, jedyny przedmiocie mojego serca i cała rozkoszy mojej duszy, pragnę Cię uwielbiać w swym sercu, jako jesteś uwielbiany na tronie swej wiekuistej chwały. Miłość moja pragnie Ci choć w cząstce wynagrodzić za oziębłość tak wielkiej liczby dusz. Jezu, oto serce moje jest dla Ciebie mieszkaniem, do którego nic wstępu nie ma, Ty sam wypoczywaj w nim, jako w pięknym ogrodzie. (Dz. 1385)