PRAWDZIWE NABOŻEŃSTWO DO MARYI - NIEWOLA MIŁOŚCI
(Na podst. "Tajemnicy Maryi" św. Ludwika)
Oddajemy się Maryi na niewolnika miłości i żyjemy w jedności z Nią. ( Taj Mar. 28 )
W konkretnym dniu oddać się ( ofiarować się ) Maryi. ( Taj. Mar. 29 )
Oddajemy Jej całą wartość błagalną i zadośćczynną naszych dobrych uczynków. NMP może je przydzielać np. jakiejś duszy w czyśćcu czy też grzesznikowi. ( Taj Mar. 30 )
Musimy zdać się na to, co Ona o tym bez naszej wiedzy zadecyduje. ( Taj. Mar. 31 )
Są 3 rodzaje niewoli:
I. NIEWOLA Z NATURY. W ten sposób niewolnikami Boga są ludzie, tak dobrzy jak i źli.
II. NIEWOLA Z PRZYMUSU. Szatan i potępieni są w ten sposób niewolnikami Boga.
III. Z MIŁOŚCI I DOBRAJ WOLI. Oddajemy się Bogu przez Maryję, w sposób najbardziej doskonały, jakim tylko stworzenie posłużyć się może, by oddać się swemu Stwórcy.
( Taj. Mar. 32 )
Dusza oddana w niewolę miłości jest szczęśliwa. ( Taj. Mar. 34 )
Pełnić miłość bliźniego w najwyższym, w jakim tylko można stopniu. Bowiem uczynić się dobrowolnie Jej niewolnikiem to dać Jej to, co się ma najdroższego, do Jej dowolnej dyspozycji. ( Taj. Mar. 39 )
Nabożeństwo to czyni duszę prawdziwie wolną wolnością dzieci Bożych. Pani sprawia, że „dusza kroczy krokami olbrzyma drogą przykazań Bożych.” ( Taj. Mar. 41 )
Jeżeli byłeś choć trochę wierny praktykowaniu tego nabożeństwa, znajdziesz tyle bogactwa i łask, że będziesz zdumiony, a dusza twoja napełni się radością. ( Taj. Mar. 53 )
WEWNĘTRZNE PRAKTYKI ŚWIĘTEJ NIEWOLI
DZIAŁAĆ Z MARYJĄ ( wziąć sobie NMP za wzór wszystkiego, co się czyni )
Wyrzec się samego siebie, zrezygnować ze swych najlepszych zapatrywań i zgubić się w Maryi.
Uznajemy naszą nicość, ale jednocześnie zostajemy wyniesieni do wzniosłości działania i intencji NMP. Działać w intencji Maryi to starać się poznać, jaka jest Jej wola, co Ona czyniłaby na naszym miejscu, a dalej – łączyć się z Nią duchowo, i wszystko: modlitwę, pracę, spoczynek czy cokolwiek innego przeżywać w duchowym zjednoczeniu z Nią. Oddać Jej wszystko, co czynimy, wyrzekając się własnych zamiarów .
Trzeba oddać się w ręce Maryi jako narzędzie.
( Taj. Mar. 46 i przypis )
DZIAŁAĆ W MARYI
Przyzwyczajać się do skupienia się w sobie, aby utworzyć sobie w swym wnętrzu obraz duchowy NMP. Ona stanowić będzie Oratorium naszej duszy (...). Ona będzie Wieżą Dawidową, w której schronić się można bezpiecznie przed wrogami; Ona będzie Pochodnią Zapaloną, oświecającą wnętrze człowieka i rozpalającą miłością Bożą; będzie Świętym Miejscem Spoczynku, abyś razem z Nią oglądał Boga. I w końcu będzie dla twej duszy Jedynym Wszystkim obok Boga i wszystką pomocą.
Jeżeli dusza się modli, modli się w Maryi. Jeżeli otrzymuje Jezusa w Komunii świętej, składa Go w Maryi, by tam się Nim radować. ( Taj. Mar. 47 )
DZIAŁAĆ PRZEZ MARYJĘ
Nie należy spotykać na modlitwie tylko Samego Jezusa ( bez Maryi )
Przez Maryję do Jezusa. ( Taj. Mar. 48 )
DZIAŁAĆ DLA MARYI
Wszystkie czyny trzeba spełniać dla Maryi. Będąc niewolnikiem tej Dostojnej Pani, należy pracować tylko dla Niej i dla Jej chwały, jako celu bliższego, i dla chwały Boga – jako celu ostatecznego. ( Taj. Mar. 49 )
Pracujmy zatem, aby przez wierną praktykę tego nabożeństwa, dusza Maryi była w nas, by wielbić Boga, i aby duch Maryi był w nas, by radować się w Bogu Zbawicielu swoim. ( Taj. Mar. 54 )
Największą korzyścią tego nabożeństwa jest to, że to już nie moja dusza żyć będzie, ale Maryja w niej. Dusza Maryi będzie moją duszą.
Jako Sprawczyni wielkich dzieł, szczególnie wewnętrznych, Maryja działa w ukryciu, nawet bez wiedzy duszy, która wiedząc o tym działaniu, mogłaby popsuć piękno tych dzieł. ( Taj. Mar. 55 )
ZEWNĘTRZNE PRAKTYKI ŚWIĘTEJ NIEWOLI
Praktyka I. Ofiarowanie się Jezusowi w jakiś uroczysty dzień przez ręce Maryi, której stajemy się niewolnikami; przyjęcie w tej intencji Komunii św. i spędzenia dnia na modlitwie. Ten akt poświęcenia się odnawiać będziemy przynajmniej co roku, tego samego dnia, w którym dokonaliśmy go po raz pierwszy. ( Taj. Mar. 61 )
Praktyka II. Składać każdego roku, tego samego dnia małej daniny Maryi na znak naszego poddaństwa i zależności. Tą daniną może być jakieś umartwienie, jałmużna, pielgrzymka, czy też jakieś modlitwy. ( Taj. Mar. 62 )
Praktyka III. Święcić każdego roku ze szczególną pobożnością Święto Zwiastowania, które jest głównym świętem tego nabożeństwa. ( Taj. Mar. 63 )
Praktyka IV. Odmawiać codziennie Małą Koronkę do NMP, składającą się z trzech „Ojcze nasz” i dwunastu „Zdrowaś Maryjo”, a także częste odmawianie „Magnifikat”.
Nie powinno się zapominać odmawiania tego Kantyku po Komunii św., jak to – wg mniemania Gersona – sama NMP czyniła. ( Taj. Mar. 64 )
Praktyka V. Nosić poświęcony łańcuszek z medalikiem
Aby zabezpieczyć się od zgubnych pęt grzechu pierworodnego i grzechów osobistych, którymi byliśmy związani.
Aby uczcić pęta i więzy miłości, którymi nasz Pan chciał być związany, aby nas uczynić prawdziwie wolnymi.
Ponieważ więzy te są więzami miłości, dlatego mają nam przypominać, że powinniśmy działać powodowani miłością.
Abyśmy sobie przypomnieli naszą zależność jako niewolników od Jezusa i Maryi. ( Taj. Mar. 65 )
Zaprawdę kajdany to cenniejsze i zaszczytniejsze niż naszyjniki ze złota i drogich kamieni wszystkich cesarzy, bo łączą nas one z Jezusem Chrystusem i Jego Matką i są tej łączności wspaniałym znakiem. ( Taj. Mar. 65 )
„Doskonałość tego nabożeństwa wypływa stąd, że poświęca nas ono bez reszty w czasie i wieczności, oraz stąd, że ta całkowita ofiara dokonana jest przez ręce Maryi.” (Taj. Mar. przypis nr 11 )
Nabożeństwo zawiera w swej istocie dwie rzeczy:
a) radykalny, całkowity akt poświęcenia, który sprawia, że w oczach Jezusa i Maryi przyjmujemy nowy stan, podobnie jak zmienia się stan tego, kto składa profesję zakonną.
b) gorliwe staranie się, aby żyć odpowiednio do wymagań tego poświecenia się.
Z tego porównania nie wynika jednak, że oddanie się w świętą niewolę zobowiązuje – jak ślub – pod grzechem. Oznacza jedynie, że doskonałe nabożeństwo wymaga życia w zjednoczeniu z Maryją. ( Taj. Mar. przypis nr 12 )